Mijn leventje in Surfers Paradise

Hee allemaal,

Zo, dat is alweer effies geleden! Ondertussen is er alweer een hele hoop gebeurd. Ik was ooit eens begonnen aan een blogmomentje, maar ik heb het nooit afgemaakt. De eerste week had ik niet geweldig veel te vertellen aangezien ik op dezelfde plek verbleef en waardoor ik niet veel leuks wist op te schrijven en ik eerlijk gezegd ook gewoonweg geen zin had om ervoor te gaan zitten, maar de weken erna kreeg ik het juist zó superdruk waardoor ik geen tijd meer kon vinden om het af te maken. Hieronder dus het beginnetje dat ik ooit gemaakt heb. Ik zal het daarna al samenvattend proberen af te maken.

Donderdag 17 december 2015

Jongens, jongens, wat ben ik een geluksvogel. Afgelopen zondag ben ik samen met Marijke naar Goldcoast vertrokken met de bus. Zoals ik al had verteld zou één of andere (onbekende) Guilherme, ofwel Gui, ons oppikken van het busstation en ons vervolgens meenemen naar zijn appartement. Eenmaal aangekomen op het busstation duurde het nog geen minuut voordat hij ons met een big smile op kwam halen. We kregen een dikke knuffel met een zoen op onze wang en hij praatte de oren van onze kop. Hij vertelde dat hij nog nooit zoiets als dit had meegemaakt en eigenlijk ook helemaal geen plek voor ons heeft in zijn appartement, maar dat hij nou eenmaal van Hollandse mensen houdt en ons daarom graag wilde helpen. Komt dat even goed uit! Hij vertelde dat hij eigenlijk dacht dat mijn profiel op Facebook fake was vanwege mijn mooie vakantiefoto’s (ghehe) en dat hij me daarom eigenlijk wilde weigeren, totdat ik zei dat ik in Travelagency Peter Pans te Brisbane zat vanwege de WiFi waar ik gebruik van maakte. Omdat Gui zelf manager is van de Peter Pans travelagency in Goldcoast, had hij stiekem zijn collega uit Brisbane opgebeld om te vragen of het wel klopte dat er een Aletta in hun zaak zat. Ik had er nooit meer bij stil gestaan, maar er werd inderdaad naar mijn naam gevraagd door de werknemers van de travelagency en ik snapte al niet waarom.. Daarom dus! Al met al erg grappig en heel leuk dat hij zo behulpzaam is om ons onderdak te bieden.

Gui heeft samen met zijn beste, ook Braziliaanse, vriend Danilo (ofwel Dani) en een andere, Colombiaanse, vriend Juan (ofwel Colombia) het appartement waar ik nu in verblijf. Naast hen verblijft er tijdelijk nog een Braziliaans meisje Taise (ofwel Ta) en een Spaanse jongen Alejandro (iedere keer als iemand zijn naam noemt wordt het liedje ‘Alejandro’ van Lady Gaga gezonden.. Heel flauw, haha). En verder is zo nu en dan de  soort-van-vriendin van Colombia hier. Al met al zijn we hier dus met ongeveer acht mensen (inclusief Marijke en ik). Het appartement is best groot: er zijn twee grote slaapkamers, een grote woonkamer met keuken en twee badkamers. Colombia heeft een singleroom, Alejandro slaapt op één van de twee banken en Gui, Dani en Ta liggen op de andere kamer in drie tegen elkaar aangeschoven éénpersoonsbedden. Er is nog één bank leeg waar Marijke plaats heeft genomen en aangezien er niet nog een extra bank is, zal ik de komende tijd bij Ta, Gui en Dani in bed liggen. Het zijn echt enorm leuke, gastvrije mensen en zó anders dan wij Nederlanders! Om beurten nemen Gui en Dani ons wel ergens mee naartoe. Ik krijg het idee dat ze ons gezelschap erg leuk vinden en ons graag het een en ander van de omgeving willen laten zien.

A.s donderdag is het zover. Marijke zal weer vertrekken naar Brisbane omdat haar ouders donderdagnacht aan zullen komen op het vliegveld. Marijke gaat de komende vier weken met haar ouders in een camper rondreizen en dat betekent dus dat ze mij gaat verlaten en ik haar moet gaan missen! Ik zie er best tegenop, want tot nu toe zijn we altijd nog samen geweest en het voelt toch wel gemakkelijk en veilig om een Dutchie around te hebben. Het idee dat het nu pas ècht reizen in mijn eentje + fulltime Engels praten wordt, voelt toch een beetje spannend. Al moet ik zeggen dat ik er ook wel vertrouwen in heb. Ik heb besloten dat ik de komende tijd op zoek ga naar een baantje hier in Goldcoast. Ik kan erg goedkoop bij deze mensen verblijven en het is nog enorm gezellig ook. Omdat ik in februari naar Nieuw Zeeland vertrek vanuit Sydney en ik niet zo ver bij Sydney vandaan zit denk ik dat het verstandig is om hier even te blijven hangen. Ik merk dat mijn geld er razendsnel doorheen gaat, dus een buffer voor NZ zal ik wel nodig hebben. Daarnaast is het hier nu hoogseizoen en zijn er hier veel mensen voor holidays. Een baantje in de horeca moet dus niet enorm moeilijk te vinden zijn verwacht ik. Binnenkort moet ik dus maar even mijn Australische CV (Resumé) gaan maken en een rondje maken langs alle restaurantjes in Surfers Paradise om te vragen of ze nog nieuwe mensen zoeken. Hier zie ik pas ècht tegen op!

Dinsdag 19 januari 2016

En nu zijn we dus alweer een maand verder! Marijke zit alweer in Nederland ondertussen en het afscheid is dus ook achter de rug. Het was effies slikken om doei te zeggen na die leuke tijd die we samen hebben gehad, maar uiteindelijk red ik me hier prima in mijn eentje. Het is ondertussen 2016! Kerst en Oud & Nieuw zijn achter de rug en waar ik zo bang voor was is gelukkig niet uitgekomen. Ik was bang ergens alleen in een hostel te zitten met deze feestdagen, maar ik heb het uiteindelijk dus gezellig kunnen vieren met mijn Braziliaanse vrienden. Voor Kerstnacht hebben we een heerlijke vegetarische taart gemaakt (Dani is vegetarisch) en met zijn allen opgegeten. Dani is daarna naar zijn werk gegaan, want hij had een nachtdienst. Hij is namelijk verpleger in een bejaardentehuis. Gui en ik zijn toen naar vrienden van hen gegaan met nóg eenzelfde heerlijke vegetarische taart. Daar hebben we Kerst gevierd met kalkoen, rijst en heerlijke desserts. Kerst is een hele happening in Brazilië. Om twaalf uur wordt er gezoend en in Brazilië schijnen ze zelfs vuurwerk af te steken. Voor hen was dit dus niets vergeleken met thuis, maar voor mij was het een erg leuke ervaring. De mensen waren erg gezellig en over het algemeen spraken ze Engels tegen elkaar wat voor mij erg fijn was. Soms zit ik er namelijk wat verloren bij tussen al dat Portugese gebrabbel waar ik niets van begrijp..

Met Oud & Nieuw ben ik met al mijn huisgenootjes (op Alejandro na, want hij zat in Melbourne voor twee weken) naar Byron Bay gereden. Vanwege mijn late shift op het werk (hierover later meer) was ik pas laat thuis en konden we pas laat vertrekken. Het was dan ook wel een last-minute actie. Het was een wat vreemde ervaring, want het was twaalf uur terwijl we aan het rijden waren. We hebben dus de auto snel naast de weg geparkeerd, elkaar gezoend en geknuffeld, twee sprankeltjes vuurwerk bekeken en we zijn weer doorgereden. Omdat Byron Bay in de staat New South Wales ligt en Surfers Paradise in Queensland, is er één uur tijdverschil, waardoor het ook nog een uur later was in Byron Bay dan in Surfers. Al met al kwamen we er dus best laat aan. Byron Bay is echt een hippie plaatsje (Surfers ook wel trouwens, maar ietsjes minder). We hebben lekker op het strand gedanst met z’n allen waar, wederom, vooral Brazilianen uit hun dak gingen. Van Byron heb ik maar weinig meegekregen omdat we ’s ochtends ook weer terug zijn gereden. Taise en Colombia moesten beide namelijk gewoon werken de dag erna. Dani had daarentegen weer een nachtshift (dan kreeg hij dubbel uitbetaald) en kwam dus ’s ochtends pas thuis van zijn werk. Ik heb het erg naar mijn zin gehad, al was het wel de vreemdste jaarwisseling ooit, haha.

Zoals ik al liet blijken heb ik ondertussen dus een baantje gevonden! Het was verschrikkelijk om er één te vinden.. Omdat ik er zo tegenop zag heb ik eerst dik drie kwartier hopeloos op een bankje in de stad gezeten om me er toe te zetten een restaurant binnen te stappen, haha. Arme ik. Ik had echt enorm veel zelfmedelijden. In Nederland vind ik het al vreselijk om mezelf te moeten verkopen, dus laat staan in Australië, pratend in het Engels! Uiteindelijk heb ik mijn moed maar bij elkaar geraapt en ben ik ervoor gegaan. In sommige restaurants wilden ze mijn resumé niet hebben en in sommige restaurants bleken ze alleen mensen met een studentenvisum te willen aannemen. Van dit laatste snap ik echt helemaal niets, want ik mag met mijn visum onbeperkt werken en mensen met een studentenvisum maar twintig uur per week. Ik denk dus dat het gewoon een smoes was. Dag 1 was dan ook geen succes en ik ging met lood in mijn schoenen weer naar huis, aangezien iedereen thuis wist wat ik aan het doen was en met smart zat te wachten op goed nieuws.. Maar helaas, tevergeefs.. De dag erna heb ik dan ook al mijn positieve energie maar weer bij elkaar geraapt en ben ik opnieuw met al mijn resumé’s onder mijn arm weer naar de stad gegaan. Eerst ben ik even bij Gui langs geweest op kantoor om nog wat extra kopieën te maken en hier kwam ik een bekende oude kerel tegen die ik in Brisbane had ontmoet in het hostel. Een nogal zelfingenomen man die erg goed weet hoe je hoort te solliciteren en je jezelf moet verkopen. Na een privéles van dik een uur ben ik er godzijdank tussenuit weten te piepen en ben ik het eerste, Italiaanse, restaurant binnengelopen die ik zag. Eigenlijk had ik de dag ervoor ook al naar dat restaurant zitten kijken in mijn drie-kwartier-lange-moed-bij-elkaar-raap-moment, maar durfde ik er niet binnen te lopen omdat ze me hadden zien zitten en ik geen aarzelende indruk wilde wekken.

Al met al, ik liep er dus naar binnen, werd begroet met: ‘Èllo darling-è, what can I do for you-è?’ (dit stelt een Italiaans accent voor). Ik begroette hem dus op mijn allervrolijkst en -zelfverzekerdst terug en gaf aan dat ik op zoek was naar de manager, waarop hij antwoorde dat die toevallig recht voor mijn neus stond. Dat kwam dus even mooi uit. Na uitgelegd te hebben dat ik naarstig op zoek was naar een baantje, boordevol ervaring zit en dolgraag in zijn restaurant wilde werken, liep hij even weg en kwam hij even later weer terug.  Hij wilde me die avond graag terug zien om 18:00 uur, met een witte blouse, een zwarte broek en zwarte schoenen. Eh, what?! En ik antwoordde: ‘Wauw thanks! Ehm well, let’s go shopping. See ya!’. WOOHOO, ik was blij als een malle, ben meteen terug gerend naar het kantoor van Gui, heb even een gilletje geslaakt en ben samen met hem in de auto gesprongen om kleren te kopen in de K-mart (een héérlijke winkel. Ik had schoenen, een blouse en broek voor 30 dollar denk ik. Ofwel, ongeveer 22 euro). Daarna ben ik meteen teruggeraced naar huis, heb ik gedoucht en ben ik naar het restaurant gesjeesd. Maar eenmaal daar aangekomen bleek het echter wel wat minder leuk te zijn dan ik had verwacht. Op de collega’s van de vloer na stelde niemand zich voor, werd ik ook aan niemand voorgesteld, moest ik gelijk aan de slag, was het zo enórm druk dat iedereen gestrest rondrende, er geen prettige atmosfeer hing en het voor mij uiteindelijk erg lastig was om mijn weg te vinden want ik wist nog niets en er was eigenlijk geen tijd om mij iets uit te leggen. Uiteindelijk heb ik de ‘trial’ wel doorstaan en bleek de manager tevreden. Hij gaf dan ook aan dat ik mocht blijven en ik de dag erna al aan de slag kon. Ik werk er nu zo’n drie weken en de eerste weken waren echt een ramp. Mijn leven veranderde van relaxen plots naar ongeveer 45 uur per week heen- en weer rennen in een restaurant met twee managers en vier eigenaren om me heen die soms allemaal tegelijkertijd aanwezig waren en állemaal, meestal op hetzelfde moment, iets van me vroegen. Ik ben erachter gekomen dat Italianen niet de gemakkelijkste mensen op aarde zijn, ondanks dat ze wel enorm leuk en gastvrij zijn naar de klant. Daarnaast heb ik enorme blaren op mijn voeten gehad, werd ik twee weken lang elke ochtend met zwaar verkrampte voeten en handen wakker (ik begon bijna te denken dat ik een spierziekte had) en had ik maar één dag in de week om weer een beetje bij te komen van de pijn overal. Daarnaast bleek tussendoor ook nog dat ik eigenlijk op zoek moest naar een nieuw verblijf, omdat mijn huisgenoten weer aan de studie gingen en er wel erg veel mensen in het appartement waren. Zowel Taise, Alejandro als ik werden dus verzocht een ander onderkomen te vinden. En omdat ik ze geen ongelijk kan geven ben ik tussen alle bedrijven door een nacht wezen logeren bij vrienden van een Spaanse vriend en kon ik de dag erna bij andere Braziliaanse meiden intrekken. Overigens een prachtig appartement met een waanzinnig uitzicht, een mooi zwembad en een heel fijne bedbank. Ook deze meiden hebben een studentenvisum en wonen hier voor een lange tijd. Ik woon hier eigenlijk illegaal, maar betaal hen 85$ per week. Erg goedkoop dus (al kan het niet tegen de 50 $ per week op in m’n vorige stekkie)!

Met mijn ex-huisgenoten heb ik trouwens echt een waanzinnig leuke tijd achter de rug. Vooral Gui en Dani heb ik veel om me heen gehad. Ze leerden me Braziliaanse dansen, we zongen standaard met zijn drieën ‘If I aint got you’ van Alicia Keys, we kookten samen, gingen er met zijn allen op uit en hebben erg veel lol gehad.. Maarja, er bestaat een tijd van komen en er bestaat een tijd van gaan. Nu is dus een nieuw hoofdstuk aangebroken in Surfers Paradise. Het huidige appartement waar ik woon is dichterbij mijn werk en de stad en dus ook wel voordelig. Aan de meiden in huis moest ik wel een beetje wennen. Ze zijn wat gesloten, veel op hun slaapkamers en veelal druk met mooi zijn. Ik, als boerentrien, in combinatie met hen is dus wel hilarisch. Als we gaan stappen hebben zij hun mooie jurkjes met blote buiken en metershoge hakken aan en sta ik er naast in mijn spijkerbroekie, T-shirtje en All-stars. Achja, als excuus benoem ik maar gewoon vaak dat ik een backpacker ben en gewoon niet zoveel mee kon nemen (is ook wel waar trouwens).

Gelukkig werk ik nu drie weken in het restaurant, raak ik wat gewend aan de fysieke inspanning, weet ik beter hoe alles werkt, hoe iedereen in elkaar steekt, tegen wie ik wat wel en niet kan maken en is het iets rustiger omdat Kerst en Oud en Nieuw achter de rug zijn. Gelukkig zie ik mijn vrienden van mijn vorige huis nog regelmatig (en dan met name Taise die ondertussen wel echt een vriendin van me begint te worden) en verder ga ik zo nu en dan uit met mijn collega’s, ontmoet ik elke dag weer nieuwe mensen waar ik dan vervolgens ook weer over de vloer kom, en zo begin ik hier echt een leventje op te bouwen in Surfers Paradise. En ja.. Dan staat het vertrekken natuurlijk alweer bijna voor de deur. Nog maar een paar weken en dan vertrek ik naar Sydney om vervolgens door te reizen naar Nieuw Zeeland, waar pap, mam, Ilse en Alys me op komen zoeken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog geen enkele keer echt heimwee heb gehad of naar huis heb gewild, aangezien ik het over het algemeen vreselijk naar mijn zin heb en de tijd vliegt, maar ik kijk er natuurlijk wel enorm naar uit om ze weer te zien en een deel van mijn avontuur met hen te kunnen delen. Leuk, leuk, leuk!

Nou, dat was het voor nu maar weer even. Weer een hoop tekst en nog zóveel dat ik niet eens verteld heb! Soms lijkt het een manische depressie waar ik in verzeild geraakt ben. De ups zijn héél up en de downs kunnen soms héél down zijn. Het voelt als een achtbaan waarin ik zit, waarvan ik nog steeds niet goed kan geloven dat ik er echt in zit. Ik ben gewoon in Australië! Al twee maanden lang! En ik moet er ècht nog niet aan denken om weer naar huis te gaan :).

Hoe is het daar in ons koude kikkerlandje?

Tjuus!

Liefs Alet