Een drukte van jewelste. Getoeter. Véél getoeter. Niet wetend waar ik precies moet kijken en waar ik op moet letten. En ook vraag ik me af of het überhaupt verstandig is om op te letten. Ik zit op de bijrijdersstoel aan de linkerkant van ons zwarte taxiwagentje met gekleurde streepjes aan de zijkant. Nadat wij natuurlijk ook al toeterend een buffalo met volgeladen wagen gepasseerd te zijn, rijden we nu op een druk kruispunt af. Wie er voorrang heeft weet ik niet en kan ik er ook niet uit opmaken. En volgens mij weet onze taxichauffeur dat ook niet. Ik begin me net af te vragen hoe men hier aan een rijbewijs komt en of ze eigenlijk wel aan rijbewijzen doen, als ik op dat moment van links een grote vrachtwagen zie opdoemen die met geen korte, maar een langdurige toeter deze keer, recht op de passagiersdeur -mij dus- in lijkt te rijden. Ik slaak een klein gilletje en merk dat de taxichauffeur hierom grinnikt, waarop hij vervolgens twee keer, kort, op zijn toeter drukt en gewoon rustig doorrijdt. In hoeverre je het doorrijden kunt noemen tenminste, want door het vele verkeer op de weg is echt lekker doorrijden er niet bij. Toch lijkt het zo nu en dan alsof we retehard gaan. We zoeven scooters, motoren, riksha’s en stieren voorbij alsof we ons op de racebaan bevinden, maar als ik een blik op de kilometerteller werp zie ik dat we over het algemeen de 50 kilometer per uur niet overschrijden.
En dan plots schiet ik weer bijna door de voorruit wanneer onze geliefde chauffeur de situatie niet helemaal goed heeft ingeschat en keihard op de rem trapt. Ik kijk naar achteren om een blik op te vangen van Taise, mijn Braziliaanse reisgenootje en vriendin die ik in Australië heb ontmoet en die me zojuist met deze taxi van het vliegveld in New Delhi heeft opgehaald. Ze draait met haar ogen en beide moeten we hard lachen. Maar het duurt niet lang voordat hetgeen gebeurt waar ik het afgelopen uur al bang voor was.. Onze taxichauffeur haalt hetzelfde geintje uit als wat hij hiervoor nog deed met die vrachtwagen. Dit keer betreft het gelukkig (voor mij) een toeterende scooter. Maar nadat onze taxichauffeur het scootergetoeter beantwoordt door weer twee keer kort op zijn eigen toeter te drukken en vervolgens gewoon wéér rustig doorrijdt, blijkt dat de scooterchauffeur hier overduidelijk anders over denkt. En dus slaak ik een nog iets harder gilletje deze keer. BAM! Daar had meneer de scooter waarschijnlijk al gauw spijt van. En onze taxichauffeur trouwens ook, want de wielkas van het linker voorwiel hing op half 7 en op de scooter bevonden zich een aantal krassen. Oeps! Maar aangezien we nog een rit van ruim acht klokuren te gaan hebben in dit taxiwagentje waarbij er nog veel verkeer gepasseerd zal gaan worden, zie ik de lol er dus maar gewoon van in. Ik draai me om naar Taise en roep: ‘Oh yeah baby, namaste India!’
—
Nadat ik op 12 november 2016 mijn vader met mijn plotselinge thuiskomst wist te verrassen op zijn verjaardag en ongeveer 3,5 maand hard bij hem heb gewerkt, zijn mijn zakken weer wat voller dan ze waren en mocht ik er vier weken geleden eindelijk weer aan geloven. Op reis! En deze keer door Azië! Een aantal mensen uit het thuisfront vindt het niet zo verstandig en had me liever thuis zien blijven, op zoek naar een goede baan of startende aan een eventuele vervolgstudie. En ondanks dat deze keuze misschien niet op álle fronten de meest verstandige is, denk ik toch echt dat ik weer de beste keuze heb gemaakt die ik kon maken. Het is zo onbeschrijfelijk mooi, interessant, leerzaam en waardevol om op deze manier dingen van jezelf te ontdekken die je nog niet wist en te leren van andermans cultuur, ervaringen en verhalen. En in Azië merk ik dat ik dat nog intenser ervaar dan dat ik in Australië en Nieuw Zeeland deed.
19 maart ben ik mijn reis gestart in India. En aangezien ik zeven jaar geleden ook een aantal weken in India ben geweest maar toen erg ziek ben geworden en in een soort cultuurshock terechtkwam, vertrok ik met wat dubbele gevoelens. Mijn bezoek aan India zeven jaar geleden was een geweldige ervaring om nooit weer te vergeten, alleen ik wist niet zeker of het een land was waar ik weer echt naar terug zou willen. Maar omdat ik plannen had om met Taise samen te gaan reizen en zij enorm graag een Indiase Ayurveda massage cursus wilde doen, maar ze liever niet in haar eentje naar India wilde reizen, besloot ik maar gewoon met haar mee te gaan. Het lag immers op de route!
Na een hilarische vlucht richting Parijs achter de rug te hebben, waar ik werd vergezeld door twee debiele Amerikanen die onder andere vliegtuigwraps jatte door het na ontvangst onderin hun schoen te drukken en vervolgens, wanneer de stewardess nog eens langskwam, net deden alsof ze nog niets hadden gehad, ben ik overgestapt van mijn KLM/Air France vlucht naar mijn Air India vlucht richting New Delhi, India. En op het moment dat ik het vliegtuig inliep voelde het meteen alsof ik India zelf al binnenliep. Op twee anderen na was ik de enige Europeaan was die zich in dat vliegtuig bevond. En lopend door het tussenpaadje op zoek naar mijn stoel, voelde ik dat de ogen in het vliegtuig bijna allemaal op mij gericht waren en me volgden tijdens het passeren. Ik herinner me weer precies hoe het zeven jaar geleden ook ging, toen er in de rij om te boarden ‘selfies’ werden gemaakt, waarbij ik vervolgens de betreffende telefoonschermpjes gevuld zag met mezelf, in plaats van de persoon die de ‘selfie’ maakte. En dat blijkbaar allemaal vanwege mijn huidskleur, lengte en groene ogen. Wat leven we toch in een bijzondere wereld.
In het vliegtuig ontmoette ik al een enorm aardige Indiase jonge vent, die me echt enorm hielp met het uitleggen van het openbaar vervoerssysteem in India. Hij schreef alles voor me uit en gaf me zelfs zijn tweede simkaart, zodat ik hem kon bereiken wanneer ik hulp nodig had. En eenmaal op het vliegveld liet hij me niet eens een koffie voor hem kopen. Samen met zijn collega bleef hij net zo lang met me wachten tot Taise me met de taxi op kwam halen en zorgde dat ik niets tekort kwam. Wat een geweldig gastvrije cultuur is het toch ook. Echter, in de loop van mijn reis in India bleef hij natuurlijk wel contact met me zoeken en was hij veel te overbezorgd dat er iets met me zou gebeuren als vrouw zijnde. Op den duur werd dit wel ietsje vervelend, maar het was goed bedoeld. Voor hen is het nou eenmaal niet gebruikelijk dat vrouwen in hun eentje op reis gaan.
Eenmaal in Rishikesh aangekomen na een lange taxirit met op het eind nogal wat onderhandelingen over de prijs, omdat we natuurlijk plots ineens veel meer moesten betalen dan wat er vooraf was afgesproken, kregen Taise en ik onze zin en hebben we geen cent meer betaald. Dat afkoop gedoe hou ik niet zo van en dat laat ik dus ook maar goed merken. Ik ben dan misschien wit, maar ook maar gewoon een mens.
In Rishikesh, the world capital of Yoga, hebben we in de eerste week de massage cursus gedaan met nog één andere vrouw.
Onze massageleraar was Prem, een man, en na een aantal lesdagen en veel heeerlijke massages verder hadden we met zijn allen best een goede band opgebouwd. Hij vertelde dan bijvoorbeeld ook over zijn huwelijk. Prem is uitgehuwelijkt aan iemand waarmee het gewoonweg niet goed matcht en wat hij als een probleem ervaart. Echter is scheiden in de Indiase cultuur nog steeds uit den boze en ‘moet’ hij maar roeien met de riemen die hij heeft. Hij is daarom maar zo min mogelijk thuis, zodat zijn vrouw haar gang kan gaan en hij zelf ook. Hij vertelde dat zijn vrouw niet eens van massages houdt! En dan ben je dus getrouwd met een massageleraar.. Nou, ik had het wel geweten.
Rishikesh is een stadje met een absoluut geweldige vibe. Het is weer erg moeilijk om onder woorden te brengen, maar ondanks dat het natuurlijk wel India blijft en je goed op moet passen dat je niet genaaid wordt waar je bij staat, is het denk ik het meest peacevolle stadje die ik tot nu toe heb meegemaakt. Wanneer we uit eten gingen en ze bij de kassa geen wisselgeld hadden wanneer we met een briefje van 1000 rupees betaalden (vanwege die stomme pinautomaten die niets anders uitgaven en wat gewoon een groot bedrag is in India; namelijk €65), vroegen ze ons om de dag erna terug te komen om het dan alsnog af te tikken. Echter, soms kwam het voor dat ze ook dan geen wisselgeld hadden en het betalen gewoon nog weer een dag uitgesteld werd. Opgeschreven werd het niet, maar ervan uitgaande dat ze ons konden vertrouwen lieten ze ons dus gewoon weer gaan. En dat vind ik nou het mooie! Wanneer iemand jou het vertrouwen geeft, wil je dat niet schaden. Althans, zo zit ik niet in elkaar. En dus kwamen we nog twee dagen later gewoon weer terug om ons nog steeds bestaande rekening te betalen. En aangezien zij het dan allang weer vergeten waren mochten we gewoon op de kaart aanwijzen wat we ook alweer hadden gehad. Mooi toch?
Met Taise heb ik het enorm naar mijn zin gehad. Het blijft een bijzondere meid, maar oh wat kan ik toch met en om haar lachen. Het enige nadeel is dat ze nogal houdt van roken en blowen, net zoals elke backpacker die ik tot nu toe in Azië heb ontmoet (op letterlijk maar drie na), en ik dus de hele dag door in de wiet- en rooklucht zit. En natuurlijk heb ik ook wel weer eens een jointje meegerookt, maar aangezien ik het gewoon niet lekker vindt en het me ook alleen maar meer tegen gaat staan hoe vaker ik de geur ruik, is dit wel een dingetje geworden die ik echt niet tof vindt aan backpacken door Azië. In plaats van dat de roker de bijzondere/outsider is, was ik als niet roker de outsider. En wanneer je je continu in gezelschappen bevindt waarbij jij de enige bent die niet rookt, is dat op den duur wel wat vervelend, want niemand snapt er iets van. ”You are from Amsterdam!”.
Rishikesh bestaat uit verschillende wijken, waarvan Laxman Jhula de meest populaire is voor toeristen. Óveral, maar dan ook óveral kun je yoga en meditatielessen volgen, kun je deelnemen aan een retreat in een Yoga ashram en/of kun je cursussen volgen om zelf een Yoga teacher te worden. Daarnaast is er een ruim aanbod rondom Reiki, Tantra, maar ook Ayurveda, zoals de cursus die Taise en ik gedaan hebben.
Omdat onze massage cursus in Tapovan bevond, moesten we dagelijks de immens populaire Laxman Jhula bridge over om in Laxman Jhula te komen. Dit is een smalle hangbrug van anderhalve meter breed, waar zowel scooters, motorbikes, mensen, honden, apen, stieren en ezels overheen wandelen of rijden. En aangezien de straten van India al snel gevuld zijn met al dit volk, betekent dat dus enorme files op de bridge tijdens spitsuur, wat natuurlijk gepaard gaat met héél veel scootergetoeter, geduw, gezucht, gesteun en zo nu en dan gegil wanneer iemand wordt lastig gevallen door een aap of stier.
In Laxman Jhula bevindt zich ons favoriete Café Moksh, waar dagelijks jamsessies gehouden worden door allerlei muzikanten van over de hele wereld. Het is ongelofelijk hoe gemakkelijk er een enorm muziekstuk ontstaat wanneer mensen, die elkaar niet eens kennen, goed naar elkaar luisteren en vervolgens gewoon hun ding beginnen te spelen of te zingen. Vooral het drummen op de djembé’s vind ik wel zo enorm geweldig, dat ik er aan het einde van mijn verblijf in India zelf eentje heb gekocht. Met korting weliswaar, met dank aan mijn Indiase vriend Raj, die zichzelf ‘The king of Love’ noemt. Wat een figuur, maar wat een geweldig mens!
In Rishikesh hebben we veel gerelaxed in alle heerlijke café’s waar je geen tafels en stoelen hebt, maar lage tafels en véél kussens op de vloer. Verder hebben we voor een paar dagen een scooter gehuurd, hebben we rondgereden door de stad, maar ook door de jungle waar we een mooie waterval en geweldige mensen hebben ontmoet die hun droom proberen na te leven en er hun eigen café proberen op te bouwen (ook al was daar nu nog weinig van te zien..), die met ons een Indiase maaltijd kookte op hun met vuur gestookte stove, waarna we onze maaltijd geserveerd kregen in vers geplukte bladeren. Verder zijn we ’s nachts achtervolgd door een stel waaks blaffende zwerfhonden, waarbij ik een hard gillende Taise achter me had zitten en er vervolgens benen op mijn schouders lagen.. Zijn we aangerand door Indiase mannen, waar we eerst door geschokt waren, maar later ook enorm hard om konden lachen, is er ons geld afgetroffeld door neppe helderzienden, waar we natuurlijk met open ogen intuinden, en hebben we vooral enorm veel gelachen om de deels prachtige, maar ó zo bijzondere Indiase cultuur..
Veel van de avonden in Rishikesh gingen rond zonsondergang naar de Sunset steps, een enorme trap waar ook dagelijks allemaal muzikanten bijeen komen om muziek te maken, met uitzicht over The Ganges/Mother Ganga/Maa Ganga, ofwel the Ganga River. De enorm heilige rivier die vanuit de Himalaya’s door Nepal en india stroomt en die (in India) bekend staat om zijn bijzondere blauw/groene kleur. De rivier trekt veel (Indiase) toeristen en wordt dagelijks met veel verschillende rituelen en lichtceremonies aanbeden. Tijdens deze avonden op de sunset steps werden er vaak Mantra’s gezongen. Sommige hele mooie, maar soms ook minder mooie. Zo hoorde ik op een gegeven moment zo’n twee keer per dag de ‘Hari Krishna, Hari Krishna’ Mantra, die op den duur ook wel mijn neus uitkwam.
Het zingen van Mantra’s is onderdeel van het Hindoeïsme, maar ook van het Boeddhisme. Men zegt dat de vibratie van het zingen van, onder andere, ‘Om’ veel effect heeft op je gezondheid. Zowel fysiek als mentaal. Ook met het beoefenen van yoga worden de lessen gestart met het gezamenlijk een aantal keer zingen van ‘Ooooommmm’. En het klopt, het brengt een enorme vibratie op gang binnen de ruimte en in jezelf. Best bijzonder om te ervaren!
Tijdens ons avontuur in Rishikesh hebben we nog met een aantal mensen, waaronder een Franse, twee Indiase, een Amerikaan, twee Canadezen uit Amerika, twee Israeliërs, een Nederlandse en natuurlijk Taise en ik, gekampeerd in tenten langs de Ganga River. ’s Avonds een kampvuurtje gebouwd en liedjes gezongen onder begeleiding van de gitaar. Dit is toch wel het ultieme reizigersgevoel! Maar na de dag erna uiteindelijk weggestuurd te zijn door een politie agent, aangezien het een private property bleek te zijn, waarbij we een lift kregen van een klein open vrachtwagentje en we dus met zijn allen bovenop elkaar achterin het bakje lagen, zijn we weer teruggegaan naar Rishikesh. Hier hebben we met een deel van de groep plannen gemaakt om naar Mussoorie te gaan, een stadje in de bergen van India. En zo gingen we met het openbaar vervoer die kant op. Weer een heel avontuur, aangezien het openbaar vervoer niet zo comfortabel in elkaar steekt als in Nederland. Maar ach, voor die vijf euro waarvan we een hele dag konden reizen was dat het meer dan waard! We hebben daar enorm gezellige dagen gehad met het prachtige uitzicht in de bergen, maar helaas regende het enorm. We hebben daarom veel doorgebracht in de hotelkamers, omdat het in de bergen toch ook wel een stuk koeler was dan beneden in Rishikesh met zo’n 38 graden.
Na het tripje Mussoorie, waar we onder andere de lekkerste omeletten ooit hebben geproefd, zijn Taise en ik nog een paar dagen teruggegaan om gedag te zeggen tegen onze Indiase vrienden voordat we de lange busrit richting New Delhi namen de trein naar the airport en we vervolgens naar Nepal vlogen.
In Nepal hebben we niet heel veel samen meer beleefd, aangezien ik na zes dagen al het telefoontje kreeg dat ik maar beter naar huis kon komen wegens de verslechterde gezondheid van opa Bisschop. We waren na een paar dagen in Kathmandu te hebben verbleven net aangekomen in Chitwan National Park, door middel van een heel hobbelige busrit van 8 uur. Wat een verademing was het om daar aan te komen, omdat het er zo rustig was zonder al dat verkeer en getoeter, we weer normaal konden ademen en het zo fijn was om al die natuurlijke junglegeluiden te horen. We waren van plan om er een trek te maken door de jungle waar we onder andere olifanten, tijgers, beren, krokodillen en neushoorns met één hoorn konden zien. Maar voor mij ging dat hem helaas niet worden, ook al was er toevallig een wilde neushoorn aan het badderen in het meertje waar we langsliepen. Supergaaf! En ook lagen daar wat krokodillen te zonnen. Helaas is een echte trek in de jungle niet gelukt.
Na het telefoontje met mijn ouders heb ik gelijk alles in gang gezet met mijn verzekeringsmaatschappij en hebben ze een vlucht naar huis én weer teruggeboekt. En ondanks het behoorlijk vervelende nieuws ging het ook wel weer gepaard met een klein hoogtepuntje: ze lieten me gewoon businessclass vliegen! W-a-u-w, wat was dat lekker. Probeer je eens in te beelden hoe hilarisch het is wanneer er een backpacker met een fleurige losse hippiebroek, een backpack en een djembee op haar rug in de incheck-rij staat tussen de gouden hekjes, waarbij er gekeken wordt alsof ze vast een foutje heeft gemaakt. Of bijvoorbeeld dat moment dat je het vliegtuig inloopt en men, waaronder het vliegpersoneel, verbaast opkijkt wanneer je linksaf mag slaan naar de hemel der hemelen in de vliegwereld, terwijl de rest rechtsaf mag richting de economy class. Ik werd bediend als een koningin en mocht in Abu Dhabi gebruik maken van de businessclass lounge, met heerlijke buffetten vol met eten, toetjes en taart, waarna ik kon genieten van een heerlijke luxe en enorm schone douche (vooral na een bezoekje India/Nepal) en vervolgens kon chillen in die ultiem relaxte stoelen onder het genot van onbeperkt gratis GOEDE capuccino’s.
Maar goed, natuurlijk had ik dat allemaal meer dan graag aan mijn neus voorbij laten gaan als in ruil daarvoor opa nog wat langer bij ons had kunnen zijn. Maar óh wat ben ik dankbaar dat ik gewoon de mogelijkheid had om terug naar huis te komen en nog gedag kon zeggen. En volgens mij was opa dat ook.
En ondertussen zijn we alweer drie maanden verder. Bevind ik me alweer aan het einde van mijn vier wekelijkse bezoek aan Nepal, maar had ik nog steeds mijn blog van toen niet geüpload. Bij deze dus weer een belofte dat mijn huidige belevenissen er ook snel weer aankomen :). En uiteraard een excuusje voor de lengte.
Liefs, Aletta